17 * początek cz. 2

Każdy z nas doświadczył, doświadcza albo na pewno doświadczy stratę ważnej dla nas osoby. Po jej śmieci, po śmierci mojego skarbu, nie byłem sobą.  Ciągle zadawałem sobie jedno pytanie. Dlaczego właśnie ona ?
Od jej pogrzebu minął dokładnie miesiąc. Przeprowadziłem się do cioci w Londynie, nie mogłem dłużej zostać ani u babci ani u mamy. Max i Stephanie zostali w Paradise, są razem i mają się świetnie. Utrzymujemy kontakt. Co jest w tym najgorsze ? W każdej osobie, nawet w mojej własnej cioci i kuzynce Carter widzę jakąś cząstkę jej, mojej Jenny. Nigdy się nie pogodzę z faktem, że już jej nie ma, lecz muszę wziąć się za siebie, bo za niedługo wywalą mnie z domu i będę mieszkać pod mostem. Wiem, że wtedy nie byłaby ze mnie dumna.
Zaczęły się wakacje. O pracę nie muszę się martwić, bo ciocia ma piekarnię. Zatrudnię się u niej.
- Harry ! Jeśli chcesz pracować u mnie w piekarni to bądź proszę jutro o 5 przy aucie. - oznajmiła ciotka Kate.
- Dobrze ! - odkrzyknąłem i kładłem się spać. Przecież jutro zaczynam pracę, w dodatku  o 5 rano !

- Harry, Harry. - kobiecy głos szeptał cicho moje imię. Nerwowo zacząłem się rozglądać na wszystkie strony, aż w końcu zobaczyłem ją. Stała na czarnym moście.
- Jenny. - wyszeptałem.
- Przepraszam, że tak odeszłam bez pożegnania. - cicho się zaśmiała.
- Przeproś lepiej za to, że w ogóle odeszłaś. - powiedziałem.
- Przepraszam kochanie. Tak musiało być. - powiedziała podchodząc bliżej do mnie.
- Dlaczego ? Wiesz jak mi ciężko ? - zapytałem dotykając jej dłoni.
- Nie chce żebyś z tego powodu się smucił. Chcę byś znalazł na nowo szczęście, miłość, przyjaźń, skarb. -        spojrzała mi głęboko w oczy. - Ja teraz będę twoim aniołem. - powiedziała. - Będę zawsze przy tobie. - dodała całując mnie w czoło.


- Harry - usłyszałem czyiś szept. - Hazza - osoba podniosła nieco ton. - Styles ! - krzyknęła i parę sekund później poczułem poduszkę na swojej twarzy. - Wstawaj jest 4: 30 ! - ponownie krzyknęła.
- Carter oberwiesz kiedyś. - syknąłem sucho
- Oj kuzynie złość piękności szkodzi. -
Wstałem leniwie z łóżka i poszedłem do łazienki wykonać poranne czynności. Po nich ubrałem jeansy, trampki i niebieską bluzkę. Jenny zawsze ją uwielbiała. Samotna łza spłynęła mi po policzku. Świetnie jak w piekarni przypomni mi się, że lubiła bułki to mnie chyba szlag trafi. Skierowałem się do auta ciotki. Czekała już na mnie, więc wsiadłem i pojechaliśmy do piekarni.

- Okej Harry, to ja zabiorę się za towar, a ty dasz radę sprzedawać ? - zapytała.
- Pewnie ciociu. - odpowiedziałem i po chwili znikła za niebieskimi drzwiami.
Po godzinie siedzenia na twardym krześle i dokładnym rozglądaniu się po pomieszczeniu przyszła pierwsza klientka.
- Dzień dobry. - powiedziałem.
- Dzień dobry. - odpowiedziała złotowłosa dziewczyna o niebieskich oczach. - Cztery bułki poproszę. - uśmiechnęła się do mnie. Miała taki podobny uśmiech do Jenny, w sumie to nos też miała podobny.
- Oczywiście. - powiedziałem i podałem jej 4 bułki przygotowane przez ciocię. - To będą 4 dolary. - gdy dziewczyna wyszła, do piekarni weszła druga dziewczyna i może miała blond włosy tak jak tamta i niebieskie oczy, ale kilo tapety je odróżniało.
- Cześć. Dwie bułeczki poproszę. - powiedziała przesłodzonym głosem.
- Jasne. - podałem jej bułki. - 2 dolary. - dziewczyna zapłaciła po czym zapytała
- Jesteś tu nowy ? -
- Tak, niedawno się przeprowadziłem. - odpowiedziałem.
- W takim razie, jestem Nicole. - podała mi wytipsowaną dłoń.
- Harry. - lekko uścisnąłem jej rękę z obawy że mnie udrapnie.

_______________________________________________________________

Powiedzmy, że to był taki mały prolog 2 części.

Podoba się ?